Simile، (تشبيه) : همسان انگاری يا مقايسه مستقيم و آشكار دو چيز را Simile می ناميم. در این آرایه ی ادبی، معمولا بطور مستقیم از ادات تشبیه (like, as,…) استفاده می شود:

Examples:  She is like a beautiful rose

او مانند گلی زیبا است.

                  That eagle flies straight as an arrow                 

آن عقاب چون تیری مستقیم پرواز می کند.

                          Shall I compare thee to a summer’s day                  

                                 Though art more lovely and more temporate                  

(Shakespeare) 

اجازه می دهی تو را به یک روز تابستانی تشبیه کنم؟  

گرچه تو دوست داشتنی تر و معتدل تری!

                    Forlorn! The very world is like a bell                  

                        To toll me back from thee to my sole self                  

تنها و بیکس! دنیا چون ناقوس کلیسا است که می زنگد

و مرا از پیش تو نزد خویشم می خواند

 

Metaphor، (استعاره)‌: همسان انگاری يا مقايسه غير مستقيم دو چيز، بدون استفاده از  as, like,  resembles, seems …

Examples:  World of music

تشبیه موسیقی به جهان، بدون استفاده از ادات تشبیه.

                    Life is a beach                 

تشبیه زندگی به ساحل، بدون استفاده از ادات تشبیه.

                 No man is an island                 

در این مثال، بدون استفاده از ادات تشبیه، انسان با جزیره مقایسه شده است.

نكته: نمونه يك را در نظر بگيريد. در اين مثال، موسيقی، موضوع تشبیه است. جهان، استعاره است، و بالاخره “پهناوری” و “گستردگی”، وجه شباهت آن دو است. بنابراين:

 Topic: music            Image: world            Point of similarity: immensity               

اکنون topic، image، و point of similarity را در دو مثال دیگر بیابید.

 

‍Personification، انسان انگاری: نوعی استعاره است كه در آن یا:

الف) به يك شيء، حيوان، يا انديشه، ويژگيهاي انسانی داده می شود؛ یا

ب) به جسمی بی جان، ويژگيهاي جاندار داده مي شود.

Examples:  The sun smiles in the heavens

خورشید در آسمان ها لبخند می زند.

                   Thunder grumbled in the dark of the night                

رعد در سیاهی شب غرّید.

                                     The motor howled in agony when he turned the key                 

وقتی استارت می زد، موتور از درد زوزه می کشید!

                                              How soon hath time, the subtle thief of youth                  

                      Stolen on his wing my three and twentieth year                  

زمان، این سارق زیرک جوانی، چه زود در پرواز خود، 23 سالگی ام را ربود!

 

Apostrophe، خطاب : مخاطب قرار دادنِ الف: شئی بی جان؛ ب: جاندار غایب.

خطاب از نظر معنایی به انسان انگاری نزدیک است.

برای نمونه در “ای ابرها ! بباريد…”، شئی بی جان مخاطب است.

 يا در:

تو کجایی تا شوم من چاکرت؟              چارقت دوزم کنم شانه سرت

خداوند، از نظر آن شبان در شعر مولوی، غایب است.

رودیارد کیپلینگ در Recessional می نویسد:

Judge of nations, spare us yet, lest we forget, lest we forget!

ای داور همه ی جهانیان! اکنون ما را ببخش، مبادا فراموش کنیم، مبادا فراموش کنیم!

 

Synecdoche، بخش گويی:  اگر برای بیان یک چیز به بخشی از آن اشاره کنیم و منظورمان کل آن چیز باشد، از آرایه ی بخش گویی استفاده کرده ایم . برای نمونه وقتی كه می گوييم “پدر، نان بيارِ خانه است”، منظورمان از نان، روزی است و نان، در واقع بخشی از آن به حساب می آيد. يا وقتی می گوييم كه “هزاران ديده، نگرانِ اوست”، منظورمان هزاران انسان است وچِشم كه بخشی از يك انسان است را برای اشاره به انسان بكار برده ايم.

 

Examples:  50 head of cattle 

40 راس گاو

                                      The president’s administration contained the best brains in the country                 

                       چهل نفر از مغزهای کشور در دولت این رییس جمهور حضور دارند.

 

Metonymy، دگرنامی: اگر بجای نام بردن مستقیم از یک «موجود»، از چیزی که یادآور آن باشد نام برید، از آرایه ی دگرنامی استفاده کرده اید. مثلا وقتی كه مي گوييد “مذاكراتِ تهران و مسكو” و منظورتان مذاكره افراد يا مقام هایی از تهران و مسكو است.

مثال ديگر: وقتی مي گوييد كه فلانی «كرسی» خوبی را به دست آورده است، منظورتان مقامِ خوبی است و چون مديريت با صندلی ارتباطی نزديك دارد، اينگونه از دگرنامی استفاده كرده ايد.

Examples:  He was an avid reader of Hafez.

او از خوانندگان علاقمند حافظ است.

                The hostess kept a good table                 

خانم میزبان، غذای مفصلی آماده کرده بود.

در نمونه نخست، منظور از خواننده حافظ، خواننده شعرهاي اوست و در نمونه دوم، منظور از ميزِ خوب، غذاي خوب است.

 

Oxymoron، تضاد، پادآميزه: عبارتی مركب از دو واژه كه از نظر معنايی با يكديگر همخوانی ندارند را تضاد می نامیم.

 Examples: fair storm

                  loving hate               

                dear wounds               

                 freezing fire               

                 “feather of lead, bright smoke, cold fire, sick health” (Romeo and Juliet, Shakespeare)i               

 

 Paradox، متناقض نما، پارادُكس: عبارتي است كه در ظاهر نادرست و دارای تضاد به نظر می رسد اما با نگاهي عميق تر، به درستي آن پی مي بريم:

mobilization for peace

بسیج برای صلح

                a well-known secret agent

مامور مخفی مشهور

                  living death

زندگی مرگبار (یا زندگی مرده)

                    a wise fool

دیوانه ی عاقل

               eloquent silence

سکوتِ گویا

               Stone walls do not a prison make, Nor iron bars a cage

دیوارهای سنگی، زندان نمی سازند؛ میله های آهنی قفس نمی سازند.

 

Hyperbole یا  Overstatement، اغراق: يكي از آرايه هاي ادبي كه در آن، شاعر براي اثرگذاريِ بيشتر بر روي خواننده از مبالغه استفاده مي كند. چامه سرا  هرگز از خواننده خود انتظار ندارد كه مبالغه او را باور كند؛ بلكه هدف او پرتاثيرتر كردن كلام خويش است.

در گفتگوي روزانه، وقتي كسي به شما مي گويد كه “از گرسنگي، مُردَم”، هرگز منظوري جز

بيانِ شدّت گرسنگي خويش ندارد. شايد هيچ شاعري به اندازه فردوسي از “اغراق” استفاده نكرده باشد:

 زبس گیر و دار و زبس موج خون             توگویی شفق زاسمان شد نگون

شود کوه آهن چو دریای آب                  اگر بشنود نام افراسیاب

 

Examples: You could knock me over with a feather!          

                  I’ll die if I don’t pass this course                           

 

Understatement، كم انگاري، فرونگري: اگر مبالغه، در جهت كم انگاري يا در اصطلاح دست كم گرفتنِ كسي يا چيزي باشد، آنرا فرونگري يا كم انگاري مي ناميم.

همه ما –ايرانيان- دستِ كم يك بار اين جمله را از زبان كسي شنيده ايم :

“هنوز خيلي بچه هستي كه اين را بفهمي!”

يا دستِ كم يك بار اين جمله را سرِ سفره و خطاب به مادر خود گفته ايم:

“اين كه يك لقمه بيشتر نيست!”  يا ‌ “كاچي به از هيچي!!”

البته در “كاچي به از هيچي”، آرايه ادبي ديگري نيز بكار رفته. آيا مي توانيد آن را نام ببريد؟

 

Irony، طنز: Irony    را در فارسي و متاسفانه در معتبرترين فرهنگهاي انگليسي-فارسي، “طعنه” و “گُواژه” ترجمه كرده اند كه به هيچ روي درست نيست؛ بلكه طعنه بخشي از آيروني است. اين واژه در زبانِ انگليسي يكي از آرايه هاي ادبي است كه زمينه اي شوخ انگيز و گاهي كنايه آميز دارد. سه گونه مهمِ طنز در شعر عبارتند از:

1) Verbal Irony، طنزِ لفظي : در اين شيوه، معنيِ مورد نظر، دقيقاً برعكس سخنِ گفته شده است. يعني شاعر يا گوينده سخن،  عمداً  چيزي  را  بر عكس  مي گويد. مثلا  وقتي  كه آموزگار، دانش آموزِ تنبل را “انيشتن” خطاب كند يا وقتي كه شما به كسي كه دير سَرِ قرار آمده، بگوييد: “چه زود آمدي!”

2)  Irony of situation، طنزِ موقعيت: اين طنز، زماني رخ مي دهد كه اتفاقي بر خلافِ انتظارِ خواننده يا بيننده افتاده باشد. مثلا اگر مردي با همسر دومش در شب اول ماه عسل به تاتر رفته و بطور اتفاقي صندليشان كنار صندلي همسر اولش بيافتد… !! يا مثلاً وقتي كه در داستانِ “هديه ي مگي” اثرِ O. Henry (داستان سراي آمريكايي)، شوهرِ تهيدستِ جواني، گرانبهاترين دارايي خود را كه يك ساعتِ طلا بود، گرو مي گذارد تا براي همسرش شانه اي بعنوان هديه كريسمس بخرد و همسرش نيز گرانبهاترين دارايي اش را كه موهاي بلندِ قهوه ايش بود، مي فروشد تا يك بندِ ساعت براي شوهرش بخرد، ما با يك طنزِ موقعيت روبرو مي شويم. يا وقتي كه “شاهْ مايدِس” به بزرگترين آرزوي خود مي رسد و دست به هر چيز كه مي زند، طلا مي شود و تازه  مي فهمد كه ديگر حتي نمي تواند غذا بخورد چون غذايش هم طلا مي شود، طنزي ديگر از اين نوع، رخ داده است. نيز، وقتي كه آن ملوان درحاليكه دُور تا دورش را آب فرا گرفته، حتي قطره اي آب هم براي نوشيدن ندارد، ما با طنزِ موقعيت روبرو هستيم.

3)  Dramatic Irony، طنزِ نمايشي : در این گونه از طنز، اختلاف میان آنچه که مخاطب می داند و آنچه شخصیت داستانی یا شعری می گوید یا انجام می دهد، موجب ایجاد Irony می شود. ممکن است “گفته شخصیت داستان”، به خودی خود، منطقی باشد اما آفریننده اثر، این گفته را، به عمد، در جایی بکار می برد که نادرست است. طنز نمایشی، معمولا، اثر خنده آور کمتری نسبت به طنزهای لفظی و موقعیتی دارد. برای نمونه به بیت های 7،8 و 24 در شعر “لوله پاک کن ها” اثر ویلیام بلیک توجه کنید.

 

Rhetorical Question، پرسش بدیهی: سوالی است که نه برای دریافت پاسخ، بلکه برای تاکید بر امری بدیهی پرسیده می شود.

مثال در ادبیات عامیانه:

جیک جیک مستونت بود، یاد زمستونت نبود؟

مثال در ادبیات کلاسیک:

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند، آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند؟

 

Rhyme، قافیه.

ترتیب قافیه گذاری در شعر انگلیسی بستگی به قالب شعری دارد. برای مثال، مراجعه کنید به قالب شعری سونات.

Yellow for melons

Yellow for sun

Yellow for buttercups

Picked one by one

 

The yolk of an egg

is yellow too

And sometimes coulds

Have a daffodil hue

 

Bananas are yellow

And candle shine

What’s your favorite color

Yellow is mine

 

 Alliteration، تجانس آوایی.

یعنی تکرار یک حرف بی صدا (بی واکه) در چند واژه از یک مصراع. مانند:

In a somer seson whan soft was the sonne (The prologue, Geoffrey Chaucer)i

 

 Assonance، همگونی واکه ای.

یعنی تکرار یک حرف صدادار (واکه) در چند واژه از یک مصراع. مانند:

Thou still unravish’d bride of quietness

Thou foster-child of silence and slowtime (Ode on a Grecian Urn, John Keats)i

 

دیدگاه‎ها مسدود است